ΦΙΛΟΥ ΜΟΥ:
Θέλω να ρίχνει χιόνι όταν θα
ξαναπέφτουν στο 3%...
ΚΑΙ για απολύμανση της
καφρίλας, αλλά το λέει και το τραγούδι. Θα πάμε κόντρα τώρα στον λαϊκό βάρδο;
Να κρυφοκοιτάζω την σκοτεινή
γραμμή των οριζόντων πίσω από την κουρτίνα, να κοτσάρω τον απήγανο δίπλα στην
πόρτα, να βράζω καρδαμωτικά αφεψήματα με ρίζες ινδικές, να φτιάξω φασολάδα στην
υγειά τους, με πιπεριά καυτερή και να την συνοδεύσω με ρέγκα καψαλιστή στη
φλόγα εφημερίδας, να αποκλειστώ εδώ στις ανηφοριές που ήρθα και κούρνιασα, να
μην πάω στη δουλειά τρεις μέρες και στο τηλέφωνο να τα παριστάνω όλα δραματικά.
Αν καταφέρω, ακροπατώντας, να
ξεμυτίσω, να στρωθώ πίσω από τζαμαρία με θέα, να ξεφυλλίζω κυριακάτικες
εφημερίδες, να πίνω ζεστές σοκολάτες...
Ε, μόλις βαρεθώ, να
ξαναγίνουν όλα έτσι σαχλά από την αρχή.
Λέτε να ξαναχιονίσει; Κάτι ψιλές,
άκουσα, θα πέσουν.
Νιφάδες ντε.
Στην Αγουλινίτσα πολύ βροχή,
σου λέει.
Καιρός για συνεστιάσεις στα
σπίτια με κρεατόσουπες και κρασί, για κουβέντα με θέμα αν θα διαλέξει τελικά
την Κική ή την Κοκό ο "κραταιός Νικόλας", που επί του παρόντος
προτιμά απαγγελίες εκθέσεων ιδεών της Βουλής των εφήβων και τα αυγά να τα
αφήνει άθιχτα. Κατόπιν να ρίχνουμε τα χαρτιά για να βρούμε το τι σκατά θα
ψηφίσουν στις εκλογές του μέλλοντός μας εκείνοι που το παίζουν...
ψιλοδυσαρεστημένοι με την διαχείριση των κρίσεων, κλείνουν μια ιδέα το ματάκι
προς το καρκατσουλιό, αλλά ρε παιδί μου εντάξει οι δείκτες της οικονομίας
καλούτσικα το ψιλοπάνε, αλλά δεν μπορούν να γυρίσουν τον κώλο στο αριστερό
παρελθόν.
Από την άλλη θα έρθει, σου
λέει, μια επένδυση της Microsofte και κάτι ιδιωτικά Πανεπιστήμια, α πα πα πα,
πώς θα κοιτάξουν στα μάτια την κ. Τασία... Θα βουτήξουν τα παλούκια με τα πανό
να κλείσουν τους δρόμοι.
Καιρός επίσης για επιτραπέζια
παιχνίδια.
Παιχνίδια άλλου είδους δεν
συνιστώ, καθότι μέρες δύσκολες και μήνες οργισμένοι.
Ε, παλιά εσείς που τώρα
σκέφτεστε με την τετράγωνη λογική των αποστάσεων και βριζοκοπάτε κάτι
γραφικότητες, λυσσοκοπούσατε άλλοτε σε κάτι συλλαλητήρια για την Βενεζουέλα,
για την Νικαράγουα, για την πολιτική του Ρήγκαν, του Μπους, ζώνατε τις
πρεσβείες με πανό σκούζοντας συνθήματα κατά πάντων και προπάντων για τις βάσεις
του θανάτου.
Μένουμε στα πρόσφατα γιατί αν
πάει παραπίσω η αναδρομή, θα σπαράξει πέραν του ξεκαρδίσματος το παρδαλό, αλλά
ποιος από δαύτους να σκεφτεί πόσο γελοίο άτομο υπήρξε...
Μεταξύ μας: Εξακολουθεί, αλλά
δεν είναι της παρούσης.
Και αν προσέξατε, νύξη δεν
έκαμα για τις Μπουτούδες στο Σύνταγμα.
Μωρ' τι κάθομαι και θυμάμαι;
Θα πασαλείψω μια κουμούτσα ψωμί με ταχίνι και μέλι. Ή μήπως να πασαλείψω
τσουρέκι με Μερέντα;
Να ρωτήσω. Με το κόμμα Τράγκα
τι γίνεται; Θα κατέβει; Η κ. Τασία θα προτείνει και άλλες μελλοντικές
παρεμβάσεις; Άνοιξε το Τριώδιο; Είδα κάτι παρουσίες στην Βουλή και απόρησα.
Αίφνης μου ήρθε μια παροιμία,
"αγαπώ κυρά μ' να..." αλλά δεν θα την ολοκληρώσω. Θα πω μια αθώα.
Ο Φλεβάρης κι αν φλεβίσει,
καλοκαίρι θα μυρίσει!
Πάει βρε, η ουρίτσα έμεινε.
Αναθαρρείστε.
Πέρασε ο μήνας που...
"Γάτος γαμεί, γάτος σκούζει".
Η αλήθεια είναι πως ο Γενάρης
μας άλλαξε τα φώτα στο ψοφόκρυο, στο καύσιμο, στα φάρμακα, στο κουκούλωμα
στο... καθόλου διάθεση για αυτό το... "καιρός για δύο" και άλλα
καυλοτσουτσουρωτικά, αφού οι μισοί είμαστε άρρωστοι κι οι άλλοι μισοί μας
συμπαραστέκονταν τηλεφωνικώς.
Καθώς αντιλαμβάνεστε,
αποκαλούμε τους μήνες με τα ονόματά τους τα ντιπ-καταντιπ της παραδόσεως. Αυτά του
βουνού και της στάνης. Του χειμαδιού.
"Να ήμουν τον Μάη
γάϊδαρος, τον Θεριστή κριάρι, όλον τον χρόνο κόκορας και γάτος τον
Γενάρη". Αλλά πίνοντας τσάγια, φλισκούνια και χαμομηλάκια με μέλι, άντε να
βαρβατσουλευτείς, να το παίξεις κεραμιδόγατος. Ποια γιούλια και ποιες βιόλες,
με το συμπάθιο;
Γλωσσάρι; Θα το φτιάξουμε
κάποια στιγμή κι αυτό. Και συνεχίζουμε το πρόγραμμά μας.
"Κότα - πίτα τον Γενάρη
και παπί τον Αλωνάρη"! Διατηρώ επιφυλάξεις ως προς το παπί, την κότα
πάντως ευχαρίστως την τσακίζω ανεξαρτήτως μηνός. Σούπα αυγολέμονο με ρύζι
Καριολίνα.
Ε, τον αποχαιρετίσαμε χωρίς
ενθουσιασμό τον Γενάρη, να πάει να χαθεί τέτοιος που ήταν όλο χιόνια και
λογαριασμούς ληγμένους.
Και μην ρωτήσει κανείς ποιος
είναι ο Αλωνάρης. Να το βρει μόνος.
Της Υπαπαντής προ ημερών.
Γιόρτασε η Καλαμάτα και μαζί μια των ηρωίδων μου στα "Χάρτινα φιλιά".
Η κουνιάδα της Μεταξίας, κατά κόσμον Νέλλης Χάρμα, θεατρίνας του μπουλουκιού.
Αυτόν τον τύπο γυναίκας, την
Υπαπαντή εννοώ, νοιώθω σαν να τον ξέρω χρόνια. Κάπου την έχω συναντήσει. Έτσι
αντιπαθητικιά και φαρμακομούνα, την συμπόνεσα. Εγκλωβισμένη στις εμμονές, πάντα
όμως πιστή στις αρχές της και με ένα στυλ. Θα μπορούσε να την λένε και
Πικραγγουριά.
Αυτά τα λαϊκότροπα και
παραδοσιακά είχα φυλαγμένα για σήμερα αγαπητό μου ημερολόγιο να σου
κανοναρχίσω.
Αλλά, παραδεχτείτε το,
στάθηκα κύριος.
Γύρω μας πριονίζουν τον κορμό
της χώρας οι καλικάντζαροι και πικρό λόγο για δαύτους δεν ξεστόμισα. Αλλά πόσο
να κρατηθώ;
Έχω κάτι φιλαράκια εδώ πολύ
αυστηρά, με αρπάζουν από τα μούτρα μόλις τολμήσω κιχ ακόμη και επί θεμάτων
αισθητικής. Θέλουν μονάχα να βαρώ τα χέρια χαρωπά στις χορευτικές φιγούρες του
Πολάκη. Εκείνοι μονάχα στα δικά τους ποστ να σκούζουνε Μητσοτάκη γ@έσαι και να
τσουρομαδιούνται που ανοιγοκλείνουν τα σχολεία και που ανεβαίνουν οι δείκτες,
που πάει να αναθαρρήσει η δόλια πατρίδα.
Μα τι είναι αυτά που λέω, Θεέ
μου, Θεέ μου.
Μια χούφτα πιπέρι καγέν θα
καταπιώ, που τόλμησα να ξεστομίσω τη λέξη πατρίδα και να ενοχλήσω με αυτήν τους
αλληλέγγυους, τις συνιστώσες, το τσούρμο συμπούπουλο που σε μια στιγμή
απελπισίας και αγανάκτησης είπαμε Ας δοκιμάσουμε και τούτα τα παιδιά που
πετροβολάνε έτσι εντυπωσιακά τους προηγούμενους τους τζερεμέδες που μας βάλανε
ΕΝΦΙΑ και δεν μονιμοποιούσαν κάτι χιλιάδες συμβασιούχους.
Και τότε χαριτωμένα, πηδήσαμε
στο λάκκο με τα σκατά, συγγνώμη κιόλας. Τι; Όχι;
Καλά, μην μου λέτε.
Α, να σας πω. Δεν ακούω ξανά
οδηγίες μαγειρικής. Ό,τι ξέρω θα φτιάχνω.
Πήρα οδηγίες, συνταγές, υλικά
περίεργα, έκανα μια απόπειρα, πλην μια σαχλαμάρα βγήκε τελικά, ή δεν τα
κατάφερα στην εκτέλεση. Δεν ξέρω τι να πω... μήπως είναι που δεν τα έφτιαχνε η
μάνα μου αυτά τα σαχλογκουρμέ & αρνούμαι να τα δεχτώ; Ίσως.
Μετά... πώς να παντρευτώ; Με
τι όρεξη να περιμένω στα σκαλιά με την ανθοδέσμη και την φυστικί γραβάτα σφιχτά
δεμένη;
Θα φτιάχνει το ίδιο
κοκκινιστό με μακαρόνια; Τον καγιανά; Το κουνουπίδι γιαχνί; Τις σουπιές με
σπανάκι; Ραβανί; Κουραμπιέδες; Δίπλες; Την κολοκυθόπιτα των αγίων Θεοδώρων; Θα
σιδερώνει μέχρι και τα πατσαβούρια κουζίνας;
Ααααααα, δύσκολο. Με βλέπω
στο ράφι.
Και για να παρηγορηθώ, να
ανατσουτσουρώσω, να ανεβάσω λίμπιντο, να ξανασκεφτώ τις σταθερές και να τις
επανατοποθετήσω ιεραρχικά στη λίστα, να οπλίσω και να ξεκινήσω πόλεμο, το
αποφάσισα.
Θα κάνω κηπουρική!
Κλαδέματα, καθαρίσματα, θα
μεταφυτέψω μια Μανόλια και δυο τριανταφυλλιές, θα τα φροντίσω μια στάλα τα
εγκαταλειλημένα και τα ξεπαγιασμένα μου. Έρχεται το καλοκαίρι και κείνα θα με
αποζημιώσουν. Γιατί... μόνο από τα λελουδικά περιμένω αποζημίωση τελικά.